moje maleńkie dzieło

dotinka

każdy mój wiersz nazywam bez wyjątku mazgrołem:) ale pokaże tu jeden, niestety jest dokładnie o mnie, w takim a nie innym stanie teraz się znajduje, może już niedugo będę mogła dopisać dalszą, bardziej optymistyczną cześć..
teraz mazgroł ;p

Byłam sama na swiecie,
nie było nikogo przy mnie,
przez tyle zapłakanych nocy
przyzwyczaiłam się do samotnosci.

Pojawiłeś sie Ty
iskierka nadzei w mym sercu,
troche szczescia,
odrobina uśmiechu,
szczypta radosci.

Czułam jak rosna mi skrzydła,
jak pojawia sie szczery usmiech,
zamiast smutku i fałszu,
ale już nie ma Cie...

Teraz znów sama
bez niczego
bez wiary,
nadziei,
nawet nie wiem,
czy istnieje.

Nie czuje znów nic,
tylko ból serca.

berkovitz · Gość

kiedys, dla kogos, niewazne.

Delirium

Siódmy dzień tonę w czarnej
niczym opal, otchłani
pierścieniem szafirów okalanej,
co najsilniejszy dąb powali.

Tęsknić zaczynam po drgnięciu
wieka czasu, co zwierciadło duszy
w więziennym trzyma zamknięciu,
a gdy dobiegnie koniec podróży,
znów własne odbicie ujrzę
w błękitnym wody krysztale

Twe włosy, gdy dotykam,
Aksamitny tulę płomień
Krew paląca spływa,
Jak gdyby ciekły ogień,
miał strawić mój umysł.

Nakarm mą skórę zapachem swym,
pobudzisz niejeden zmysł
miękkim dotykiem brylantowym.
Zefirowym muśnięciem dłoni
wywołasz dreszczy huragan
duszy nieprzeniknionej toni
mrok burzliwych zmian

Nawet najczarniejszej nocy
tak jak burzy – spokój
następcą jest dzień wrzący
więc niech odejdzie mroku
gęstwa, a zapanuje - Słońce...